Maar wat bleek? Wij, jonge Standaard lezers, hadden helemaal geen behoefte om ons gedacht te zeggen. Althans, niet via de krant. Die goede oude, achterhaalde krant. Wij zeggen namelijk al iedere dag ons gedacht. Gewoon via Facebook, Twitter, op onze blogs en op café. We hebben onze eigen platforms uitgevonden, toen de krant ons nog steevast negeerde. En we keren niet zomaar terug naar het papieren tijdperk, om ons gedacht te zeggen. Trouwens, wat hebben wij nu echt voor revolutionairs te zeggen aan u? Onze inzichten en meningen veranderen voortdurend. En geef ons eens ongelijk. Zijn de belangrijke actuele kwesties eigenlijk niet te complex om te doorgronden? De financiële crisis, de politieke impasse, de opwarming van de aarde.
Tegenover elk argument staat een tegenargument. En hoeveel informatie je ook hebt, die info is toch gemanipuleerd of incompleet. Dat realiseren wij, jonge Standaard lezers, ons beter dan ooit. En daarom is blind idealisme nooit ons antwoord, een bevlogen pamflet niet onze stijl. Begrijp het niet verkeerd: we zijn goed op de hoogte. We trekken ons echt wel iets aan van de problemen in ons land en in de rest van de wereld. Petities tegen misstanden ondertekenen we graag, we geven geld aan goede doelen. Maar we herkennen ons gewoon niet in de ‘angry young (wo)man’, die de Standaard in ons wil zien. Iets te veel relativeringsvermogen bezitten we daarvoor. En dus sloofden we ons niet teveel uit, om de voorpagina te halen.
Maar ja, een iPad winnen klonk aantrekkelijk. Aantrekkelijker dan de voorpagina. En photoshoppen is een prima afleiding tijdens het studeren. Bovendien, in de Belgische actualiteit vind je genoeg aanleidingen voor kritiek en spot. Natuurlijk wisten we dat onze melige creaties niet bij de Standaard pasten. Voor relativeren en spot is de papieren krant niet de beste plek. Die neemt zichzelf daarvoor te serieus. Daar hebben ze het idee nog niet losgelaten dat journalistiek onpersoonlijk en objectief moet zijn. Waarschijnlijk denken ze op die manier De Waarheid het dichtst te benaderen. Maar wij geloven daar niet meer in.
Juist daarom geloven we wél in internet. Want op het web vind je duizend (on)waarheden naast elkaar, net als in het echte leven. Uit die kakofonie , stel je je eigen waarheid samen. Knippend en plakkend, springend en gravend. Je steekt iets op en je voegt iets toe, als in een open dialoog. Zonder kunstmatige grenzen tussen autoriteit en amateur, tussen schrijver en lezer. We leven tenslotte niet meer in de twintigste eeuw. Gelukkig ziet de Standaard dat ook in. Een gepaster cadeau dan de iPad kon ze ons niet geven. Alleen jammer dat ze er enkel een Standaard online abonnement bij geeft. We lezen namelijk ook weleens De Morgen.
Maria Groot 