Het virus zweefde in zijn cel. Zacht deinde hij op wollige wanden, liet zich met wat luchtbelletjes omhoog stuwen en weer dalen. Hij groef zichzelf nog wat dieper in zichzelf, vouwde zich op en versmolt.
Whaa! Het virus schoot wakker. Een groot oog keek hem strak aan, strak als een gespannen elastiek. Een gigantische vinger wees in zijn richting. ‘Ik heb hem!’ riep een stem met klem waarop het virus zijn bewustzijn verloor.
Koud licht, de geur van laboranten. Latex, zeep, ziektes.
Het virus begreep niet waar hij was. Om zijn middel zat een knellend bandje met daarop letters en cijfers, H3N2. Hij voelde zich naakt. Naakt als een garnaal zonder garnering. Hij zocht beschutting, beslotenheid. Maar hij voelde gladde wanden zonder textuur en voor het eerst in zijn leven zag hij..een hoek.
Boven zijn hoofd merkte hij een lens op met daarachter het immense oog. Het staarde hem aan zonder te knipperen.
Op dat moment voelde het virus de wanden hevig schokken. In paniek zocht hij naar iets om zich aan vast te grijpen, maar vond niets dan zichzelf. Door zichzelf omhelsd gleed het virus over de gladde vloer tot hij in een hoek tot stilstand kwam. Toen niets.
Of toch, kou. Snijdende kou. Snerpende kou. Tochtende kou. Elfstedentocht kou. Het virus wist wat dat betekende. Als de temperatuur zakte in zijn cel moest hij maken dat hij wegkwam. Maar hij was niet in zijn cel.
Het virus zuchtte, en zag een wolkje uit zich komen. Hij voelde hoe één voor één zijn gedachten bevroren.
Een aantal weken ging voorbij waarin de tijd stilstond.
Totdat op een dag een luchtbel ontsnapte aan het virus. Als ik moet boeren besta ik zeker, dacht het virus en hij opende de ogen. Een rubberen vinger verscheen en duwde krachtig op zijn buik. Het virus voelde zijn ingewanden opbollen op onbehoorlijke plekken. Hij keek vol afschuw naar zichzelf en dacht:
‘Wat gek dat ik nu niet openbarst’
Het virus voelde zich van zichzelf vervreemd. Hij verlangde hevig naar zijn cel, waarvan hij zich realiseerde dat hij hem nooit terug zou zien. De rest van zijn leven zou hij hier geobserveerd en gemarteld worden. Er trok een rilling door hem heen. In zijn wanhoop keek het virus omhoog in de lens en zei:
Hier ben ik, in het licht, met je oog op mij gericht. Eeuwig wakker in jouw steriele wereld van latex handschoenen en pipetten. Van weten en van wetten.
Je hebt mij uitgekleed, binnenstebuiten gekeerd, uitgesmeerd. Je noemt dit onderzoek? Ik noem dit ongewenste intimiteiten.
Ik heb geen plooi meer over, geen holte meer om me in te verschuilen. Al zou ik proberen te ontsnappen, ik zal altijd aan je netvlies blijven plakken.
Maria Groot 